სამყაროში უკვალოდ არაფერი ქრება
დაორთქლილ მინას ხელით ვწმენდ. გარეთ წვიმს…ისე არა,როგორც ფილმებში, არამედ ნამდვილად წვიმს. ჯერ ერთი წვეთი ჩამოვარდა, შემდეგ ორი, სამი და ბოლოს თითქოს ციდან მდინარეები გადმოიღვარაო, ისე გაწვიმდა… მე ვიცი, რომ ვარსებობ, რადგან ვსუნთქავ; ვგრძნობ გულისცემას, რომელიც რიტმულად ცემს; უკვე რამდენიმე თვეა,რაც რიტმი არ ირღვევა; ალბათ, ასე გაგრძელდება მარად…
რამდენი ხანია, რაც ადამიანი არსებობს დედამიწაზე? 6000წელი? 7000? იქნებ მეტი ან ნაკლები? ღმერთმა შექმნა ადამიანი საკუთარი ქმნილებებიდან ყველაზე ბოლოს, რათა ებატონა ყოველივეზე, რაც კი მის გარშემო, მიწაზე, ცაში თუ წყალში იძვროდა და არსებობდა.
ხშირად შემიხედავს ადამიანისთვის და მიფიქრია, რა აზრი აქვს მის არსებობას, როცა ასე სტკივა? ვუყურებ და ვხვდები, რომ მისთვის სამყარო შინაარსისგან არის დაცლილი.
თითქოს სულ ერთია, იარსებებს თუ არა, მაგრამ არსებობს… ყოველ ადამიანს აქვს ის ერთი მიზეზი მაინც, რის გამოც იარსებებს… თუნდაც ყოველი ჩასუნთქული ჰაერი აუტანელ ტკივილს აყენებდეს, ამოსუნთქვისას კი უდიდესი ძალის მოკრება სჭირდებოდეს, ის მაინც არ წყვეტს არსებობას…
მჯერა, რომ სამყაროში შემთხვევით არაფერი ხდება; ყოველ ქმედებას თუ მოვლენას თავისი მიზანი აქვს, არც ერთი ადამიანი არ იბადება შემთხვევით… თითოეული ჩვენგანის არსებობას აზრი უნდა ჰქონდეს, რის გამოც სიცოცხლე ფასეული გახდება.
ყოველი ადამიანი საკუთარ თავში უნდა ეძებდეს ცხოვრების არსს. სამყაროში უკვალოდ არაფერი ქრება. მას შემდეგ, რაც ადამიანი გარდაიცვლება, ის, პრაქტიკულად, არსებობას წყვეტს, რადგან მისი გული ჩერდება, ფილტვები კი ჰაერს ვეღარ ჩაისუნთქავს; თუმცა ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ადამიანი აღარ არსებობს, რადგან ყოველთვის მოიძებნება, სულ მცირე, ერთი ადამიანი მაინც, ვის გულშიც ის მარადიულად იარსებებს…
მაშასადამე, არსებობისთვის სუნთქვა სულაც არ ყოფილა საჭირო…
მაგრამ ყველა ადამიანი ვსუნთქავთ, რათა ვიარსებოთ და დავტოვოთ საკუთარი არსებობის დამადასტურებელი საბუთი სამყაროში ან ერთი ადამიანის გულში მაინც.
მე ვიცი, რომ ვარსებობ დღეს, თუმცა არ ვიცი, ვიარსებებ თუ არა ხვალ ღმერთის გარეშე…
ავტორი: ანი ჭილაშვილი.
